Κώστας Καββαθάς

Περί απαισιοδοξίας και απογοήτευσης δοκίμιον

TON TEΛEYTAIO KAIPO όλο και περισσότεροι αναγνώστες και φίλοι με ρωτούν: γιατί τόση απαισιοδοξία κι απογοήτευση στα γραφτά σου... Δε βρίσκεις, μετά από 25 ολόκληρα χρόνια που κάνεις αυτή τη δουλειά, να συμβαίνει κάτι καλό στο χώρο σου, κάτι που αξίζει ν’ αφιερώσεις δυο επαινετικές παραγράφους;
Oμολογώ ότι η ερώτηση με φέρνει σε δύσκολη θέση. Mήπως στ’ αλήθεια έχω μεταβληθεί σ’ ένα είδος επαγγελματία γκρινιάρη, που μην έχοντας τίποτα συγκεκριμένο να προτείνει διαλέγει τον εύκολο δρόμο της κριτικής και της απόρριψης των πάντων; Tο είδος, όπως ξέρουμε, είναι αρκετά διαδεδομένο στη χώρα μας Mια ματιά στις εφημερίδες θα πείσει και τον πλέον δύσπιστο παρατηρητή.
Σκέφτηκα λοιπόν ότι δε θα ήταν κακή ιδέα αν κάναμε μαζί μια σύντομη αναδρομή στα αυτοκινητιστικά γεγονότα των τελευταίων 25 ετών για να δούμε αν η γκρίνια είναι δικαιολογημένη ή αδικαιολόγητη.
Aς αρχίσουμε μ’ ένα θέμα που καίει όλους τους Έλληνες: τη συμπεριφορά των Eλλήνων «οδηγών» και την οδική ασφάλεια.
Δε νομίζω ότι υπάρχει Έλληνας δημοσιογράφος που να έχει γράψει περισσότερα πράγματα ή να έχει κάνει περισσότερες προτάσεις από μένα κι αυτό όχι ίσως λόγω ικανοτήτων ή γνώσεων (που αναμφισβήτητα διαθέτουν κι άλλοι συνάδελφοι) αλλά... παλαιότητας! Tα πρώτα μου άρθρα έκαναν την εμφάνισή τους το 1958.
Tι έγινε λοιπόν από τότε;
Tίποτα απολύτως!
H ποιότητα των Eλλήνων «οδηγών» εξακολουθεί να είναι από τις χειρότερες στον κόσμο κάτι που αποδεικνύεται από τα θλιβερά ρεκόρ που επιτυγχάνει κάθε χρόνο η χώρα μας σ’ αυτόν τον τομέα. Oι εκάστοτε «αρμόδιοι» δεν πήραν ούτε ένα σωστό μέτρο για να περιορίσουν αυτήν την απαράδεκτη θυσία αίματος.
Oι μέθοδοι, οι εξετάσεις για την απόκτηση διπλώματος, οι εξεταστές και το τελικό αποτέλεσμα, οι οδηγοί, έμειναν ίδια όπως και στη δεκαετία του ’50. Όλες οι μελέτες, οι προτάσεις, όλη η σκληρή δουλειά που έκανα σε διάφορες επιτροπές που έλαβα μέρος πετάχτηκαν σε καλάθια αχρήστων ή εξαφανίστηκαν στα βάθη των συρταριών της γραφειοκρατίας.
Στους δρόμους εξακολουθούν να κυκλοφορούν οι πλέον άσχετοι, συμπλεγματικοί, επικίνδυνοι και άξεστοι «οδηγοί» της Eυρώπης. Πρόσφατο δείγμα της ποιότητας αυτού του «οδηγού» ο γνωστός Xαραλαμπίδης που χτύπησε μια γυναίκα και την πέταξε στα χωράφια επειδή νόμισε ότι πέθανε.
¶λλα, συνηθισμένα καθημερινά παραδείγματα: το ζώο (γιατί περί ζώου πρόκειται) που κινείται στο αριστερό τμήμα του δρόμου στραγγαλίζοντας την κυκλοφορία κι εμποδίζοντας τους άλλους να προσπεράσουν. O μικρόνους που κλείνει τις διασταυρώσεις. O αναβάτης (καινούργιο φρούτο αυτό) που κινείται στη μεσαία ή την αριστερή λωρίδα με το «παπί» των 50 κυβικών εκατοστών.
Όσοι απ’ τους αναγνώστες ταξιδεύουν στον πολιτισμένο κόσμο θα έχουν δει το χάσμα που υπάρχει ανάμεσα στους ξένους και τους Έλληνες οδηγούς. Πώς να μην γκρινιάζει λοιπόν κανείς όταν μάλιστα σε κάθε του έξοδο κινδυνεύει να δ ο λ ο φ ο ν η θ ε ί εν ψυχρώ από κάποιο εποχούμενο τετράποδο; Πώς να μην απογοητεύεται όταν βλέπει, ότι οι προτάσεις των πραγματικών ειδικών πετάγονται στα καλάθια των αχρήστων, ότι οι άσχετοι εξακολουθούν ν’ αποφασίζουν για τόσο σοβαρά θέματα, ότι η παραγωγή ακούσιων δολοφόνων συνεχίζεται μέσα απ’ τις διαδικασίες των δήθεων εξετάσεων του Yπουργείου Συγκοινωνιών; Πόσες φορές δεν έχω γράψει ότι οι άνθρωποι που εξετάζουν τους υποψήφιους οδηγούς δεν ξ έ ρ ο υ ν ν α ο δ η γ ο ύ ν αυτοκίνητο; Δεκάδες! Πήρα ποτέ μια απάντηση; Kαι β έ β α ι α όχι.
Tι έγινε όλα αυτά τα χρόνια με την ποιότητα των δρόμων; Aν εξαιρέσει κανείς την επίστρωση ο ρ ι σ μ έ ν ω ν επικίνδυνων σημείων με αντιολισθητικό τάπητα στην Aθήνα και μόνο δεν έγινε τίποτα απολύτως. Oι δρόμοι εξακολουθούν να γλιστρούν σαν καθρέφτες, οι λακκούβες, οι υπερυψώσεις και τα χαντάκια εξακολουθούν να παραμένουν και μαζί τους και οι κίνδυνοι για τους επικίνδυνα άσχετους κι απαίδευτους «οδηγούς» και αναβάτες δικύκλων. Πόσες εκατοντάδες Έλληνες έχασαν τη ζωή τους από τις ατέλειες ή τις εγκληματικές παραλείψεις κατασκευαστών και -ανύπαρκτων- επιβλεπόντων; Πέντε, δέκα, είκοσι χιλιάδες; Tι καλό μπορεί να πει κανείς για τις στρατιές των ανίκανων, πουλημένων, τεμπέληδων, χρηματιζόμενων που ενεπλάκησαν στο κύκλωμα της κατασκευής των δρόμων; Oύτε με συντηρητές τρίτης κατηγορίας της Iταλίας ή της Δυτικής Γερμανίας ή ακόμα και της Iσπανίας δε συγκρίνονται οι δικοί μας ατσίδες. Στο μόνο που υπερέχουν είναι στον αριθμό των πιάτων που σπάνε στα σκυλάδικα όπου ξεδίνουν μετά τη λούφα και τις κλοπές της ημέρας.
Θέλετε να θυμηθούμε κι άλλα;
Tους νόμους που διέπουν το κύκλωμα του επιβατικού και του επαγγελματικού αυτοκινήτου; Tη φορολογία των «κυβικών εκατοστών» που οδήγησε στο εξωφρενικό σημείο να είναι η Eλλάδα το πεδίο συγκέντρωσης όλων των μεταχειρισμένων, τρακαρισμένων, σαπισμένων αυτοκινήτων της δυτικής Eυρώπης τη στιγμή μάλιστα που οι «αρμόδιοι» κόπτονται για την ανάγκη προστασίας του περιβάλλοντος; Ή μήπως θέλετε ν’ αναφερθούμε στο νέο μας ρεκόρ που καταφέραμε οι αθεόφοβοι να ξοδεύουμε περισσότερο συνάλλαγμα για τις εισαγωγές ανταλλακτικών απ’ ότι αυτοκινήτων; Mήπως θέλετε να μιλήσουμε για την ποιότητα των παρεχομένων υπηρεσιών από τα συνεργεία ή μήπως θέλετε ν’ αναφερθούμε στην καταιγίδα των μετατροπών, που ανακάλυψαν οι υπήκοοι αυτής της χώρας για να ξεφύγουν (και πολύ καλά έκαναν) απ’ την τσιμπίδα του παμφάγου Kράτους, ενός κράτους που βασίζει την ύπαρξή του στα δάνεια που παίρνει απ’ την EOK και τις ξένες τράπεζες και στη φορολογία που επιβάλλει στο... επιβατικό αυτοκίνητο;
Yπάρχει κάτι καλό ανάμεσα σ’ όλα αυτά για να το γράψω; Aν δεν το βλέπω παρακαλώ βοηθήστε με.
Έστω, ότι τ’ αφήνουμε όλα αυτά. H πτωχή πλην τιμία Eλλάς δεν είναι σε θέση να συντηρεί καλούς δρόμους και να επιτρέπει την ανεξέλεγκτη εισαγωγή αυτοκινήτων.
Aς πάμε σε άλλα, πιο πρακτικά πράγματα...
Στη δημιουργία για παράδειγμα.
Tι έκανε το Kράτος αυτά τα 25 χρόνια για να βοηθήσει κάποιους νέους Έλληνες δημιουργούς, για να στηρίξει κάποια όνειρα. Kάποιες προσπάθειες του EOMMEX φοβόμαστε ότι χάνονται στους ωκεανούς των κομματικών κριτηρίων.
Όσα εργοστάσια υπήρχαν έκλεισαν κι όσα υπάρχουν απειλούνται με λουκέτο. Πέστε μου αλήθεια... Eίδατε ποτέ να παρουσιάζεται στην τηλεόραση η δουλειά ενός τέτοιου ανθρώπου; Eγώ δεν είδα και παρακολουθώ τηλεόραση (σε αντίθεση με κάποιους κουλτουριασμένους που δηλώνουν ότι ούτε καν την ανοίγουν). H τηλεόραση είναι ο καθρέφτης μιας χώρας και δεν αισθάνομαι καλά αν δε δω το πρόσωπό μου στον καθρέφτη τουλάχιστον μια ώρα την ημέρα.
Θέλετε να μιλήσουμε για ένα θέμα που κάποτε αγαπούσα περισσότερο απ’ την ίδια μου τη ζωή, τους αγώνες αυτοκινήτου και μοτοσικλέτας;
Tι έγινε όλα αυτά τα χρόνια σ’ αυτόν τον όμορφο τομέα;
Tίποτα! Oι αγώνες αυτοκινήτου έγιναν υπόθεση για λίγους οικονομικά ανεξάρτητους, που κάνουν το show τους με κομπάρσους λίγες δεκάδες ονειροπόλους που πασχίζουν να τα «φέρουν βόλτα» ζητιανεύοντας στην κυριολεξία την υποστήριξη «εταιρειών» που ούτε καταλαβαίνουν, ούτε πιστεύουν στο θεσμό.
H πίστα εξακολουθεί να παραμένει όνειρο τη στιγμή που ακόμα και κράτη του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού» (Oυγγαρία, Σοβιετική Ένωση) απέκτησαν ή πρόκειται ν’ αποκτήσουν δικές τους πίστες και οργάνωσαν ή πρόκειται να οργανώσουν (EΣΣΔ) δικά τους Γκραν Πρι. Oι προτάσεις για κάποιες ελληνικές φόρμουλες καταχωνιάστηκαν κάτω απ’ τις μοκέτες των «εντευκτηρίων» της EΛΠA ή στα συρτάρια των «συμβούλων» κάποιων υφυπουργείων ή Γενικών Γραμματειών.
Oι αγώνες πέθαναν πριν καν γεννηθούν και γι’ αυτό υπεύθυνοι δεν είμαστε εμείς αλλά συγκεκριμένα πρόσωπα και κέντρα αποφάσεων.
Tι καλό να γράψω λοιπόν και για ποιον; Kαι ποιον στη σημερινή Eλλάδα του ΦΠA και του νόμου για τα ενοίκια ε ν δ ι α φ έ ρ ε ι τι έκανε ο Kώστας Kαββαθάς (για να μη χρησιμοποιήσω άλλα ονόματα) με το υπεραυτόματο των 30 εκατομμυρίων που του αγόρασε ο μπαμπάς του, ο ζάπλουτος αντιπρόσωπος ή που του το έστειλε το «εργοστάσιο»;
Θα ξαναγύριζα κοντά τους αν είχα να περιγράψω, να φωτογραφίσω και να παρουσιάσω τη δουλειά των Eλλήνων σχεδιαστών και κατασκευαστών, για να βοηθήσω εκείνους που θα βοηθούσαν μια τέτοια δ η μ ι ο υ ρ γ ι κ ή δουλειά. Aλλά δεν ξαναγυρίζω για να περιγράψω τις νίκες και τις ατυχίες οποιασδήποτε πριμαντόντας.
Tα ίδια ισχύουν και για τους αγώνες μοτοσικλέτας. Πέθαναν κι αυτοί πριν γεννηθούν και ούτε το μοτοκρός κατάφερε να τους αναστήσει.
Kοιτώ γύρω μου και δε βλέπω τίποτα άλλο πέρα από σάπια και τρακαρισμένα αυτοκίνητα, ακρωτηριασμένα κορμιά και σωρούς σπασμένων πιάτων στα «μπουζούκια».
Στήνω αυτί και δεν ακούω τίποτα άλλο πέρα από απειλές για βαριές ποινές στους «παραβάτες», ανακοινώσεις για νόμους με αναδρομική ισχύ (που κάνουν τους μετανάστες να τραβάνε τα μαλλιά τους απ’ την απόγνωση), δηλώσεις για την Eλλάδα του... 2000 που έρχεται και το τρένο της πληροφορικής που φεύγει κι όλα αυτά πάντα με την ίδια μουσική υπόκρουση που λέει πως είναι γάτα ο κοντός με τη γραβάτα.
Aν ε σ ε ί ς ακούτε και βλέπετε κάτι άλλο πολύ θα χαρώ να το μάθω. Ίσως το 1987 να βρω κάτι απ’ το οποίο θα μπορέσω να πιαστώ._ K. K.